‘Dat het Eckart een open en vrolijke sfeer heeft, merkte ik meteen. Ik was gewend: ik moet je eerst even kennen en daarná laat ik zien wie ik ben. Op het Eckart was het: kom maar! Het gevoel dat je gewoon terecht kunt bij een collega, ongeacht wie het is. 

Vorig schooljaar heb ik m’n eerstegraads opleiding afgerond, maar ik mocht al eerder in de bovenbouw lesgeven. Dat de school me dat vertrouwen gaf, vond ik bijzonder. Je voert in de hogere klassen echt gesprekken op niveau. Leerlingen verbazen me vaak. Ze weten meer dan je denkt en kunnen al zó veel in het Engels. Het liefst zou ik de hele dag met klassen praten over wat er in de wereld speelt. Het leven is anders dan op social media; dat wil ik laten zien. Laatst ging het bijvoorbeeld over kansenongelijkheid. Een leerling schreef daar een heel mooi gedicht over. Dan denk ik: ik zie je altijd wel in de klas zitten, maar door deze tekst zie ik je pas écht. 

Ook in de onderbouw probeer ik zo veel mogelijk Engels te praten met de leerlingen. Als je ze een beetje grappig aanspreekt, durven ze sneller terug te praten. Het Engels op TikTok en in games is natuurlijk net wat anders dan in het lesboek. Het gaat me erom dat ze de taal gebruiken, dat ze het gevoel hebben: het hoeft niet meteen perfect. 

Ik heb vijf jaar in Spanje gewoond; op m’n dertiende kwam ik terug. Precies op het moment dat je op zoek gaat naar wie je bent en wat je wilt. In Spanje was ik de buitenstaander, maar hier was ik dat ook. Als ik terugkijk ben ik er wel trots op dat ik toch altijd m’n eigen koers heb gevaren. Ik droeg bijvoorbeeld wijde broeken met zweetbandjes en was veel bezig met kapsels. Er was ook een fase met stropdasjes, toen was ik altijd overdressed. Ik was altijd degene die er anders wilde uitzien dan de rest. Het is leuk om datzelfde te zien bij sommigen van mijn leerlingen. Mooi als je op die leeftijd al echt je eigen keuzes maakt.’